(Gula 129)
Pagkakita ni Dirk nako, gipaubos dayon niya ang armas nga iyang gigunitan. Iya kining gisuksok sa holster ug midali pagduol sa akong nahimutangan. Kadali ra niyang natangtang ang akong mga gapos. Sanglit nawataswatas na man ang akong mga sapot, gikupoan ko ni Dirk sa iyang jacket.
“Dirk, salamat nga miabot ka,” matud ko nga migakos sa akong bana. “Gipakaingon ko’g dili na gyud ko maluwas sa mapait kong kahimtang.”
“Gibuligan gyud kami sa kahigayonan nga among matultolan kining dapita,” matud ni Dirk. “Layo na kaayo kini sa siyudad.”
“Wa dinhi si Bradley karon. Milakaw siya.”
“Nasayod mi. Kaganina ra ming naniid sa palibot. Gisundan na si Bradley sa akong mga kauban ug anytime now, madakpan na siya.”
Nahilom mi sa makadiyot.
“Unsay gibuhat ni Bradley nimo?” Nakapangutana si Dirk.
Dili ko gustong mamakak kang Dirk. Gitug-an ko ngadto kaniya ang tinuod nga gibuhat ni Bradley nako. Anaa ra kaniya kun unsay iyang buhaton, kun makadawat pa ba siya nako isip iyang asawa human hugaw-hugawi ni Bradley ang akong pagka babaye.
“Animal nga Bradley!” Nagpaminti si Dirk sa kalagot.
“I’m sorry, Dirk,” matud ko uban ang pagpatulo sa mga luha.
“Wa kay sala, Ingrid. Si Bradley maoy sad-an...ug paninglan ko siya tugbang sa sala nga iyang nahimo kanimo.”
Paggawas namo sa karaang balay, gisugat mi sa usa ka polis nga kauban ni Dirk.
“Nanawag sila si PO2 Cordales, Sir,” matud niini ngadto kang Dirk. “Nasirkulohan na nila ang subject.”
“Maayo hinuon kun mao kana, PO2 Antigua,” matud ni Dirk. “Mamalik na kita sa atong sakyanan. Moagpas ta sa atong mga kauban nga maoy misunod sa subject. Kinahanglang ato silang katabangan kun magkinaunsa man.” – Sumpayan pa