(Gula 125)
Wala ko magdahom nga si Bradley diay ang nagmaneho sa sakyanan ni Dirk. Nagsul-ob diay siya’g maskara nga susama gyud sa panagway ni Dirk aron mailad ko ug mosakay. Maayo gyud nakong pagkalingla sa paaging gihimo ni Bradley.
“Wa ka magdahom, no,” ni Bradley samtang nagpadayon pagmaneho sa owner-type jeep, “nga akoy imong ikauban karon?”
“A-asa ko nimo dad-a?” Gipangutana ko siya.
“Relaks lang. Ug ayaw kabalaka...kay sa dili madugay makita na nimo ang imong bana nga inutil.”
“U-unsay buot mong ipasabot?”
Wala motubag si Bradley. Hinuon, mibahakhak siya’g katawa. Unya gipakusgan niya ang pagpadagan sa among gisakyan. Nakahunahuna kong moambak sa sakyanan aron makalikay kaniya. Apan tungod sa kakusog sa pagdagan niini, posibleng mamatay ko kun ihinayon ko ang pag-ambak. Ug dili na kami magkita si Dirk.
Nabalaka ko pag-ayo sa gisulti ni Bradley. Posibleng may gibuhat siyang daotan kang Dirk. Hayan nahulog usab sa iyang mga kamot ang akong bana kay miingon man siya nga sa dili madugay magkita na kami. Adto tingali ko niya dad-on sa dapit nga mao usay iyang gidad-an kang Dirk.
Gabii na. Maoy pag-abot namo ni Bradley sa usa ka karaang balay nga nahimutang sa bukirang barangay nga nahisakop sa usa ka lungsod sa amihanang Sugbu. Wala gyud mokompiyansa si Bradley. Gigapos ko niya sa ibabaw sa lantay.
“Hain si Dirk?” Gipangutana ko siya.
Apan katawa ray gitubag ni Bradley.
“Unsay gibuhat mo sa akong bana, Bradley?” nangutana ko pag-usab.
“Wa koy gibuhat niya, Ingrid,” ni Bradley pa. “Ug labaw nang wa siya dinhi. Kita rang duha ang ania karon ning karaang balay taliwala sa awaaw nga lasang.”
Kalit lang gilubok sa kakulba ang akong dughan. – Sumpayan pa