Pagarpar

Daghang nagtuo nga ang mga kaayohan nga modangat kanila naggumikan sa ilang paghago. Nga ang ilang maani maoy bunga sa ilang pagwadwad.

Usa sa nagtuo niining konseptoha mao si Kolas. Nagtuo gayud si Kolas nga maangkon niya ang mga butang nga midangat kaniya pinaagi lamang sa iyang kaugalingong pagtrabaho o paghago.

Wala magtuo si Kolas nga aduna pay laing binuhat nga maoy responsable sa iyang nadawat nga kaayohan. Siya ra gayud og wala nay lain.

Apan sukwahi ang gituohan ni Mario labot niining isyuha. Dako ang pagtuo ni Mario nga aduna pay laing binuhat nga responsable nga nagpaluyo sa pagpahigayon pagpadangat sa butang ngari kanato.

"Nganong mosupak man ka, Mario, sa akong gituohan?"

"Natural, kay sa pagkatinuod, kun dili kita tabangan sa atong Ginoo, kawang lang ang atong pagpaningkamot. Siya gayud ang nagpuyo sa atong kalihukan ug kalampusan."

"Ngano god intawon nga Siya man? Dili ba kita man ang nagtrabaho?" misalta ang tingog ni Kolas.

"Siyempre! Kay kun dili kita tabangan sa Diyos, dili gyud kita molampos sa atong bulohaton. Gikinahanglan gyud nga mo-enter ang Labaw'ng Makagagahom sa tanan natong kalihukan. Kay kun wala Siya, wala gyud kita’y mahimo. Busa, dili gyud kita manghambog o mopagarpar nga kita ang responsable sa pagkab-ot sa kalamposan nato."

"Apan, Mar, nganong nakasulti ka man niining tanan? Unsa may imong gibasehan niini?" nangutana na usab si Kolas.

"Ang akong gibasehan mao ang pulong sa Diyos diha sa Balaang Kasulatan-dili sa mga tsismis lang sa mga tawo. Busa, hunongon na nato sa makausa ug sa kataposan ang pagpagarpar!" (Kataposan)