Ang mangtas sa ting-ulan

Nalipay ang tanang lumolupyo sa sityo Antuwanga kay lagi mibunok na man ang unang ulan sa Mayo. Si Dionisio nga usa ka mag-uuma nalipay pag-ayo  kay mapugsan na man unya ang iyang duha ka ektarya nga baol.

Dinhi sa sityo Antuwanga ang panginabuhi sa mga molupyo mao ra gyud ang panguma ug ang uban kay gusto usab og laing matang sa panginabuhi, motrabaho sa mga construction sa balay o di ba sa mga dagkong edipisyo. Hinuon, dili kaayo ubay-ubay ang nanarbaho sa construction kay ang uban sa taga dinhi sa Antuwanga mipilit na man lang sa pagbugwal sa yuta.

“Dakoa nimog kamaisan, uy, Dionisio,” dayeg ni Soling nga taga silingang sityo -- sa sityo Tubatuba. “Kun mamuso na ang imong kamaisan hatagi unya ko, ha, Dionisio?”

“Aw, o uy, basta ikaw,” ni Dionisio pa usab, ug nakatutok si Dionisio kang Soling, sa ugdong dughan niini ug sa bigot kaayong kinatibuk-an niini, labi na gyud sa sampot ug sa pamaa niini.

“Pista ra ba didto sa among sityo ron, di ka moadto,” ni Soling pa. “Adto unya sa amo. Gusto ka man kahag kanding...”

“Ka-kanding? unya kinsa may moluto, ang buot kong ipasabot kun kompleto ba sa mga lamas, sayod ka na sa kanding kundili kompleto sa lamas molisbo gyud ang anghit niini, bisag luto na...” mipahiyom si Dionisio. “Sige, moadto ko, karong gabii....”

Ug milakaw dayon si Soling ug ingon sa gibatig gana si Dionisio sa pagdapit kaniya kang Soling, kay bisag higala sila, mao na karoy tumong niya nga padaygan niya kini sa iyang gibati.

“Bay, bay Dionisio, di ba si Soling man to,” matud ni Makoy nga usa usab ka mag-uuma sama kang Dionisio.

“Bay, wa ta man ka masultihi, no, kana si Soling uyab nang Berto, ug usa ka gabii niana dihang gihatod ni Berto si Soling kalit lang nga gibugno si Berto ni Soling ug matud pang Berto nahimo na kunong laksot kaayo si Soling. Bay, ungo, ungo si Soling...”

“Bugno god, di kaha si Soling ang iyang gibugno kay ibog kaayo na si Berto ni Soling. Kuan, Bay, kuyog ta rong gabii sa balay nilang Soling, kay pista man ron didto sa ilang sityo,” ni Dionisio pa. “Kanding ang ilang giihaw...”

“A, di ko, bay, uy, ikaw lang,” ug milakaw si Makoy nga morag nahadlok.

Tuod, pagka gabii didto na si Dionisio. Ug demalas kay mibunok ang kusog nga ulan. Naghitak lang ang agianan paingon sa ilang Soling. Diha si Soling sa pag-abot ni Dionisio. Wala dayon maglangan si Soling iya dayong gisukaran si Dionisio sa giingon niyang kanding. Puwerteng kaon ni Dionisio. Gilamian siya sa templa sa linuto nga kanding.

“Lamia, uy,” ni Dionisio.

Unya, gidalitan siya’g tuba. Sa tan-aw ni Dionisio siya ray bisita ug morag gibati siyag kahadlok sa mga hitsura sa mga ginikanan ni Soling.

Unya, kay mituang na man ang ulan, nananghid si Dionisio nga mopauli na. Gikuyogan siya ni Soling taman didto sa may lugot.

Unya, mitaligsik ug dayon mibunok na pod ang kusog nga ulan. Ug kay ngitngit, gigakos niya si Soling ug wa masuko ang dalaga.

“Kanang, Dionisio, parehas na unya ka namo, ma-ungo na ka, kay kadtong imong gikaon, di man to kanding, sigbin man to, he, he,” ug migakos kaniya si Soling.

Midagan siya ug unya misuka aron masuka ang sigbin nga iyang nakaon, apan ingon sa migaan ang iyang lawas ug kalit lang siyang nakalupad ubos sa nagbunok nga ulan. -- Kataposan