Gula 220
Nakugang si Rodney sa akong gisulti. Ingon sa nahibulong siya kun nganong kalit man lang kong medesisyon pagbiya sa balay sa iyang iyaan.
“Ngano man, Eva?” Sukit ni Rodney. “May problema ba?”
“Dili ko gustong maangin ang pamilya sa imong iyaan sa kasamok sa akong kinabuhi,” tul-id kong tubag dalang pasabot kaniya.
“Wa ko ikaw hisabti.”
“Karon pa ko nahinumdom nga nagbahad diay si Mr. Vidoya kanako.”
“U-unsa?”
“Mao kana, Rodney. Iya kong gigukod sa dihang miikyas ko. Dihang wa gyud ko niya hiapsi, mibahad siya nga iya gyud kong pangitaon aron pabayron sa akong gibuhat niya. Napasakitan man god nako siya. Gitindakan nako ang iyang pugaran ug gibunalan pa gyud nako siya sa lampshade.”
“Wa kay sala ngadto kaniya, Eva. Igo ka lang nanalipod sa imong kaugalingon kay gusto ka man niyang among-amongan.”
“Pero nahadlok ko, Rod. Tingalig tinud-on ni Mr. Vidoya ang iyang bahad. Dili ko gustong maangin ang imong iyaan sa kagubot nga posibleng mahitabo kun iya kong matultolan dinhi.
“Ayaw kabalaka. Kun tinud-on man gayod sa imong amo ang pagpangita nimo, dili siya makatultol dinhi sa dakong kasayon. Sudlonon kining dapita.”
“Pero, Rod, tingalig...”
“Mas maayo nga magpabilin ta dinhi sa balay nilang Tiya Laura. Kun may mangita nimo, maglisod siya pagtultol dinhi. Mas maayo dinhi kay gawas nga way nakaila kanato, tago pa gyud kining lugara.”
Wala na lang ko magtingog. Gisalig ko na lang kang Rodney ang akong kinabuhi.
“Ayaw kahadlok,” ni Rodney pa. “Nia ko nga manalipod nimo.” -- Sumpayan pa