Dugos ni Eva

(Gula 126)

Nakugang ko pagkakita sa tulo ka lalaki nga didto sa sulod sa sakyanan. Wala man god ko magdahom nga may mga kauban diay si Junhan.

“Welcome, Miss Beautiful,” timbaya sa usa ka lalaki nako.

Wala ko motingog. Wala ko makasabot kun nganong kalit lang kong gikulbaan.

“Sakay na, Eva,” nagkanayon si Junhan.

“M-may mga kauban man diay ka,” giingnan ko siya.

“Oo. Akong mga barkada.”

“Kanang...dili lang ko mosakay.”

“Unsa? Pero ngano man?”

“Nausab ang akong hukom, Junhan. Sa plasa na lang ko magpalabay sa kagabhion. Daghang salamat na lang sa imong tabang.”

Ug mihana kog lakaw balik sa akong agi. Apan gigunitan ni Junhan ang akong tuong bukton. Iya kong gibitad aron mapaduol og balik sa pultahan sa sakyanan.

“Dili mahimong imo kong balibaran,” matud ni Junhan. “Kinahanglang mokuyog ka kanamo karong gabhiona.”

“Sa plasa na lang lagi ko magpalabay sa kagabhion,” mikurog ang akong tingog kay ingon sa nag-anam nag kalain ang sitwasyon. “Daghan man sang tawo didto.”

Kalit may gihulbot si Junhan gikan sa iyang luyo ug gition kini kanako. Armas!

“Pagpili,” niya pa. “Mokuyog ka namo o pabuthon ko kining akong gigunitan tumong gyud sa imong ulo?”

Wala ko makalihok. Mikurog ang akong lawas pagkakita sa pistola nga gigunitan ni Junhan. Nahadlok ko nga tingalig iya kong pusilon.

Gitukmod ko ni Junhan paingon sa sulod sa sakyanan. Gibitad sab ko sa iyang kauban aron dali ra kong makasulod. Giserad-an dayon nila ang pultahan sa didto na ko sa sulod. Unya nangatawa sila. – Sumpayan pa