Ang atong panahon (2)

Sa atong panahon tanang butang nga tagamtamon  ingon sa may sukdanan nga makadismaya. Nga kun ang kalipay imong sination, haskang dali-a nga dili pa gani kini hingpit mabatyagan mokilab lang nga sa makadiyot molabay. Apan ang kasakit bisag ato pa ning abogon mopuyo hinuon kini’g dugay nga  sa hilabihang kapait kita pahilakon. Ang kinutuban niini mag-agad sa panahon, kun unsa kita kalig-on nga molahutay sa mga pagsulay.

Sa atong panahon, buhaton ang tanan kutob sa maabot sa hunahuna nga isandig sa paglaum ang kahimoan. Kay wa kitay kapanghawiran nga kaseguroan aron sa kaugalingon angkonon ang katumanan. Igo lang kita sa pangandoy, ang pagtugot sa kalamboan nag-agad sa kabubut-on sa kahitas-an.

Ania kita sa panahon, nga isigpataasay sa garbo, nga maoy tinubdan sa dili pagsinabtanay. Nawagtang ang tiunay nga pagminahalay, nahulipan sa limbong ug pakaaron-ingnon. Mao ni ron ang kalihokan sa panahon nga ato’ng gipuy-an.

Dili sab malikayan nga sa matag panahon, makakat-on kita’g mga pagtulon-an, aron kakuhaan nato og giya, sa unsay angay nga buhatong kausaban.

Ang mga panghitabo sa tanang panahon, sukad pa kaniadto hangtud karon, ang Gamhanang Dios, mao ang adunay kabubut-on niining tanan.

Busa, unsa mang panahon kita nakapasilong, dili kita magpakawala sa paglaum dili kita pasagdan sa Dios, sa mga panginahanglan nato niining kinabuhia. Dili kita magduhaduha Kaniya sa pagsangpit kanunay, aron kahatagan kitag kalinaw.

Basta ang atong mga binuhatan isubay lang sa dalan sa pagkamatarung. Aron ang gahum sa Dios, mopuyo sa atong kasingkasing sa tanang panahon.