Ang Pagsalig

Samtang nagkabyakabya ang tubig tungod sa dinalian niyang lakang, siya sab nakamatngon nga daw nagtikbatikba ang unsa may unod sa iyang kasingkasing ning tungora."

Kakamig sa hutuhot misulogsulog sa iyang bayhon samtang siya paspas nga mitabok latas sa balilihan, bitbit ang walay unod nga tibud. Tumong niyang makahuman na sa pagsag-ub og tubig gikan sa halayong atabay aron duna pay igu-igong oras makapahuway sa dili pa ang panihapon.

Ang kalapoy sa buluhaton isip kaabag sa umahan buot na niyang tulbokan karong adlawa. Tam-is ang pahuway, ang katulogon bililhon, human sa makagupok sa gusok ug makatipak sa agtang nga panlimbasog. Balikbalik lang ang buluhaton, daw walay katapusan. Apan ang saup walay kalainan sa makililimos. Walay katungod nga moreklamo ni makayawyaw. Igo na lang sa pangindahay nga ugma damlag mohayahay. Di pa gyud ikasumbong ang maong pangaliya bisan sa hangin. Mouli lamang ang tanan sa pangagho ug panghupaw.

Dili man gani siya makaatiman og paminaw sa kagusla nga iyang gibati tungod kay wala pa mapuno ang tadyaw nga iyang gihakotag tubig. Busa dinalian ang iyang tunob, ang sidsid sa iyang sayal misayawsayaw sa hadla sa huyohoy.

Apan wala pa gani niya matusmaw ang timba ngadto sa atabay, usa ka tawo nga wala siya makaila, ang miduol kaniya ug mitimbaya. Bisan kun nagbuntaog nang kilumkilom, ang iyang sapot migilaw. Dan-ag kaayo ang kaputi niini. Daw giladlad gamit ang labing mahalong sabong panglaba.

"Maayong hapon," midahunog ang iyang tingog. "Ikaw nga labing pinili nakapahimuot sa Makagagahum! Ana-a kanimo ang Ginoo."

"Walay Nazareno," hunghong sa babaye sa iyang kaugalingon, "nga mangahas pagtimbaya og dalaga."

Matag tinakandal sa lakang sa tawo, nagdagaang sab ang iyang tingog. Daw dagayday sa higanteng busay nga gipabuhagay layat sa habog nga pangpang.

"Ayaw kahadlok, Maria…"

Balud human sa dakong balud, nga ginuntan pag laing balud, ang daw napusgay diha sa iyang dughan. Human siya ganoya sa kalibog, nanganak ang maong pagbati og kahadlok. Nangapo kinig kahingangha. Nangapo sa tuhod og pasalamat. Ug nahimong apo sa kiting sa maong pagbati ang bul-og sa kalipay ug kalinaw.

Ug mitakod kaniya ang kapun-ag sa maong tawo. Dihadiha nakasabot siya nga usa diay kadto ka Manulonda sa Diyos. Daw may salampati nga mitugdon sa iyang kahiladman ug nakadungog pa siyag daghang pulong, apan wala na magagikan sa manulonda, kundili sa iya na mismong ngabil: "Ulipon ako sa Diyos. Mahitabo unta diri kanako sumala sa imong gipamulong."

Bisan pag nakabiya na ang anghel, giputos gihapon si Maria sa kalinaw. Ang Labawng Makagagahum miduaw sa labing ubos niyang sulogoon ug mipasalig nga usa ka babayeng Hudeo ang manamkon. "Magsabak siya ug manganak. Ug ang puya paganganlag Hesus. Kay ihatag sa Diyos kaniya ang trono sa iyang amahan nga si David. Ug magahari siya sa balay ni Jacob hangtod sa kahangtoran. Ang iyang gingharian walay katapusan."

Daw usa ka tam-is nga pahiyom ang buwan nga nagbitay sa kapunawpunawan samtang giaswat ni Maria ang iyang tibud, padayon ang pagpas-an balik sa ganghaan sa nataran nga iyang nadak-an; balik sa namat-ang kakabus. Samtang nagkabyakabya ang tubig tungod sa dinalian niyang lakang, siya sab nakamatngon nga daw nagtikbatikba ang unsa may unod sa iyang kasingkasing ning tungora. Daw misayaw ang iyang kalag matag huros sa hangin. Ug napuno ang iyang ginhawaan, daw sa bag-o lang natulon ang katapusang mumho gikan sa iyang bahawan.

Sayud siya nga ang mga pangutana moduyog sa pagbuswak sa kabuntagon. Apan ning mga takna-a, igo na'ng paglantaw sa nagkihatkihat nga bugway sa mga bitoong mibanig ibabaw sa labing kabos nga baryo sa ilang lugar. Igo nang nasayud siya nga ang Diyos nagpahimutang sa katumanan sa maong laraw nga ang iyang kaugmaon mamahimong bulahan.