Handumanan sa usa ka Amahan

Sa matag Kalag-kalag,

Sa akong huna-huna ikaw mahikaplag.  

Kay karon kun unsa akong mahimo,

Kini gumikan kanimo.

Sa putling kasingkasing itanom,

Ang imong kagahapon bililhon.

Nga sa kanunay kinahanglan amumahon,

Para sa uban kini mahimong sulundon.

Milya man ang gilay-on, dagat man ang tabukon,

Kalag-kalag man o ubang pangilin,

Ikaw akong mahinumduman sa matag takna ug panahon,

Kay kini sa umaabot mahimong kabilin.

Sa dihang napupos ang paglaum,

Ikaw ang nahimong daw igsoon.

Imong tambag naghatag og gahum,

Aron pakigbisog magmalampuson.    

Sa imong kakugi, mga anak nabulahan, 

Usa’g-usa, hinay-hinay sa katilingban nailhan.

Imong gipamulong nga ang kawad-on di babag sa pagkab-ot sa damgo,

Kini dakung tampo sa among pagkatawo.

Salamat sa mga higayon nga diin ang kalisdanan daw utlanan,  

Apan ikaw ang nahimong giya sa pagpanimpad. 

Bisan ikaw nipanaw na, bisan asa man ako ipadpad,

Magpabilin sa gihapon, handumanan sa usa ka amahan.

Gibilin mong mga maayong gawi mahimong inspirasyon,  

Karun ug sa umaabot nga henerasyon,

Sa usa ka yanong mag-uuma kini ang mahimong kontribusyon,

Sa pagkab-ot sa pangandoy nga sa uban usa ka ilusyon.  

Nahanaw man ang lawas mong mortal,

Apan sa kanunay magpabilin ang imong pagmahal,

Lunsay ug tiunay. 

Daghang salamat, ‘Tay.