Si Dodong nga Maampuon

Sa dayong tuktugaok sa manok ni Tatay Temyong,

Atoa na sa balay sa gipangulitawhan kani si Dodong.

Magkawus ug binalding tubig gikan sa puso,

Og magbugha ug kahoy, kay lagi kaniadto ang istove di pa intawn uso.

Ang singot ni Dodong, mura ug liso sa baton gang gidak-on,

Kay mangiyawat nga sa gipangulitawhan dawaton ug sugton intawon.

Kini man gud si Dodong, patay guyd sa iya kunong pangasaw-unon,

Mao nga sa amahan, inahan, igsoon ug bisan sa silingan sa dalaga magpa-ulipon.

Kataw-an lang gyud sa mga tawong makakita,

Apan, pulong pa ni Dodong, “ani man gyud basta ako magpangga!”

Ay dong, nganong kalayu mo ba’g panan-aw?

Nga, ania raman ko, naghulat kanimo matag adlaw.

Nganung ampuan mo pa man ang altar nga di mo hiabtan?

Nga ako ania raman ug andam kang silbihan.

Kanus-a mo pa man hibantayan?

Ang sama ko nga ikaw gyud ang giatangan.

Undang na dong ug pahulay na intawon,

Sa imong sobra ka pagka-maampuon.

Tangtanga nag ang renda sa imong mga mata,

Ug ang ubang palibot tan-awa.

Daghan kang wala hikit-an,

Sama kanako nga imo rang silingan.

Ug Dodong nga sobrang maampuon,

Ikaw ra gyud ang akong panggaon.