Poverty reduction

Hinumdoman nga sa atong nasud, matag-assume sa bag-ong presidente, sa ilang inaugural speech, mag-una sa ilang concern ug pagpakabana ang mahitungod sa kawad-on ug kakulangon. Poverty.

Mo-declare dayon sila og ‘war against poverty.’ Apan, hangtud karon, nagpadayon ang pagkakabus sa atong nasud. It seems nga pilde kita sa atong pakiggubat batok sa kawad-on.

Kining atong discussion dinhi, atong gibasi sa 2008 nga mga clippings, particularly sa article ni Arsenio Balisacan, executive director sa Southeast Asian Regional Center for Graduate Study and Research in Agriculture.

Note the word ‘agriculture.’ Sa ato pa, adunay kalabotan sa food production, labi na bugas, ug pagpa-barato niini ngadto sa pagka-20 pesos ang kilo.

Anyway, matud ni Balisacan, “Poverty reduction in the Philippines has lagged far behind those of its East and Southeast Asian neighbors, particularly Indonesia, Thailand, Vietnam, and China. Daku kita’g biya, itandi sa kasilinganan natong nasud, as far as poverty alleviation is concerned.

Unsa man kini sila, mas bright kay kanatong mga Pinoy? Diin ug asa man diay paingon ang atong pagka-bright? Tua sa …. what?

Sugyot-pagsulbad ug mga panglantaw sa Google bahin sa poverty alleviation sa atong nasud: “By addressing factors such as access to education, health care and employment opportunities and recognizing these disparities between urban and rural areas;

“The Philippine government has introduced a number of reforms that have stimulated growth, and these should, in turn, help to alleviate poverty. It could achieve even more by eliminating remaining biases against agriculture and investing more in health an education, especially in rural areas. One of the main causes of poverty is inequality — the systemic barriers that lead to groups of people without representation or a voice in their communities.”

There you are – inequality. Dili managsama sa atong pagtan-aw ug pagpahiluna sa mga kabus, diin ato silang gihikawan sa mga kahigayunan pagpa-usbaw sa ilang kinabuhi, or wellbeing.

Dinhi sa atong nasud, sa mga public speaking sa mga politiko, moingon dayon sila nga mga pro-poor sila, kadugo ang ilang kasingkasing alang sa mga kabus (pakpak).

Giingon dinhi, “in the Philippines, poverty has been prevalent in the lives of millions, with 22.4% of its population living below the national poverty line and 9.79 million Filipinos (year 2006) unable to meet their basic food needs.”

Hinuon, sumala sa Philippine Statistics Authority (PSA), ug Asian Development Bank (ADB), “the current state of poverty in the Philippines is one of slow but resilient progress. Maayo na lang. Atong gilusad ang Pantawid Pamilyang Pilipino Program (4Ps), nga nakatabang sa mga kabus. Ambot sige pa ba kini karon.

On the whole, we are making progress sa atong effort pagbatok sa kawad-on, ug maoy gikinahanglan ang equal opportunities and access, among others, to education, health care, employment, ug livelihood programs. 

Alang kang Balisacan, hagit kini: “The big challenge for the Philippines is to pursue a strongly pro-poor development agenda.” Sa una, daghan konong costly programs alang sa mga kabus, apan, kutob lamang sa ngalan, ug ang nakaphimulos mao ang mga non-poor, lakip mga politiko, mga bureaucrats ug mga elite.

Sa laktud, ang pagkamatinud-anon ra gyud sa atong mga leader ang gikinahanglan.