“Dong, salamat sa imong pagpakaon nako”, matud sa tigulang lalaki. “Makabalos ra ko nimo.” “Iyo, walay sapayan, kay gibuhat ra nako ang maayong buhat nga ikahimuot sa Kahitas-an!” ni Benjie. Unya nilakaw ang tigulang didto padulong sa karaang kahoy nga akasya. Ug pagka sunod adlaw gisugo si Benjie sa iyang ginikanan nga pakomprahon sa siyudad sa Sugbo og mga prutas ug mga utanon kay mao man lagi ang ilang panginabuhian.
Wala maglangan pagkahuman niya’g pangompra nisakay siya og ferry. Nasiplatan niya sa laing lingkuranan ang iyang suod nga mga higala nga sila si Oscar, Al, Romy, Nene ug Lucio. Taud-taud may niabot nga pasahero nga pwerti ka tisoy ug puti ang pamanit niini. Nitupad kaniya og lingkod.
“Migo, ikaw ba ang nipakaon sa tigulang nga gigutom?” matud sa pasaherong puti. “Oo, ako, pero yuna pa kinsa ka man?” sukot ni Benjie. “Karon pa ko kita nimo!” Ako si Lorlan, ang iyang anak. Gisugo ko niya aron bantayan ka kay basin hilabtan sa mga dautang tawo nga way lingaw.” “Mao ba?” Mubong tubag ni Benjie.
Tuod wala maglangay gihatod si Benjie ni Lorlan sa ilang panimalay duol sa karaang kahoy nga akasya. Wala palandunga gilibutan sila sa lima ka tawo nga buot mo paregla kanila. Ug si Lorlan ang nangako nga moatubang sa lima. Gihamagan ang tisoy pinaagi sa sukmag ug patid. Nahibulong ang lima kay igo lang niuntol ang mga kinumo ug patid. Apan sa kalit lang ningsiga ang ilang mga mata ug ang pamanit sa puti nga gwapo nagkaanam ka usab ang bayhon hangtod nga nahimong himbis sa bitin. Tungod sa nasaksihan sa lima, pwerti gyung dagana. Unya nahibalik sa naandan ang pamanit ni Lorlan. Dangta’g pipila ka minutos nahimong palasyo ang karaang kahoy nga akasya. May nigawas sa pultahan sa palasyo nga usa ka tiguwang lalaki nga nagdala og alkansiya.
“Dong, imo na kining alkansiya, wala kanay kahutdan. Ihatag ko nimo, kay ikaw usa ka buotan,” matud sa tigulang.” Kami si Lorlan pulos dili pareha nimo. Nagpuyo kami sa laing kalibutan.” (Kataposan)