Igo lang sa pagpatulo sa iyang mga luha si Fernando human bunali sa iyang amahan nga si Luis. Gipasoan pa ang iyang bukobuko. Wa tuyoa nga nabuhian ni Fernando ang gihugasan nga plato ug nabuak.
Gibadlong si Luis sa iyang asawa sa pagdagmal sa ilang anak. Bisan sa gamay’ng sipyat, managmal dayon si Luis.
Usa ka higayon niana nakalitan na lang ang magtiayong Luis ug Emily kay wala na si Fernando sa iyang higdaanan. Milayas kini nga nagbawon og grabe nga kahiubos.
Paglabay sa daghang mga adlaw nga wala na makita ni Luis ang anak, diha pa siya batia og kamingaw. Nagbasol na siya sa iyang nahimo. Nanglabay ang daghang katuigan nga wala na gayud makita pa nila ni Luis ug Emily ang ilang anak.
Naghinuktok si Luis. Niabot ang iyang higala nga si Armando ug miagni nga pakuyugon siya sa Mindanao aron pabantayon sa negosyo sa iyang higala.
Usa ka Domingo, miadto si Luis sa simbahan. Nag-ampo siya nga makita na g’yud unta niya ang gikamingawan nga anak. Pwerte nga nakabakho ni Luis kay wala g’yud siya masayod kun buhi pa ba o patay na ba si Fernando.
Human sa misa, nakahuna-huna si Luis nga mokompisal siya sa ambongan nga pare. Nagbakho si Luis.
“Padre, hu-hu-hu...pasayloa ko sa akong mga sala kay usa ako ka tawo nga dagmalan. Gani ang akong anak nga si Fernando nilayas kay ako siya nga gipasoan,” matud ni Luis nga nitulo ang mga luha.
“Nangandoy ko Padre nga makita nako ang akong anak kay akong dad-on sa among pinuy-anan. Gusto sa akong asawa nga magkapundok kami pagbalik,” ni Luis. “Nangandoy ba ang imong asawa nga makita si Fernando?” matud sa ambongan nga pare. “Oo Padre!, abtik nga tubag ni Luis. “Sige, piyong makadiyot,” matud sa pare.
Gipiyong g’yud tuod ni Luis ang iyang mga mata. Sa pagbuka sa iyang mga mata kalit lang napawong ang sugang dagitabnon. Wala maglangay nisiga pagbalik ang suga. Unya nilurat ang mga mata ni Luis tungod kay ang ambongan nga pare naghukas na sa iyang sotana.
“Papa, Luis, sud-onga pag-ayo ang uwat sa akong bukobuko nga imong gipasoan.” “F-Fernando...i-ikaw...? Dili ako makatuo niini. Kaambongan sa akong anak. Diyos ko, salamat kaayo nga wala ko nimo pakyasa nga makita ang akong anak.”
Nibuhagay ang mga luha sa ambongan nga pare. Wala makapugong si Luis, iyang gigakos ang iyang anak.
“Padre, pasayloa ko!” ni Luis nga nakahilak sa tumang kalipay. (Kataposan)