Human ko pahimusli ni Paulo sa ikaduha’ng higayon, mirebansin pa gayud siya’g kausa. Wala g’yud siya maluoy kanako nga iya ra’ng ig-agaw.
Wala ko’y laing nahimo gawas sa paghilak samtang si Paulo padayong nagpahimulos sa akong lawas. Nagpabatang na lang ko nga nagsangga niya nga nag-umpak-umpak sa ibabaw sa akong lawas.
Kanindot g’yung tamparoson niini’ng tawhana! Apan wala ko’y igo’ng kusog sa pagbuhat sa ingon.
“Gabaan ka pa unta,” naghilak ko’ng namulong human sa lain na usab nga higayon sa iyang paglugos nako. “Lamyon ka unta sa kilat!”
“Wa na’y gaba karong panahona, Monica,” matud niya.
Midanguyngoy ko’g maayo. Gipaagi ko sa pagpatulo sa akong mga luha ang pagpahungaw sa akong kalagot sa demonyo ko’ng ig-agaw.
“Timan-i lang g’yud kini pag-ayo, Monica,” ni Paulo pa. “Wa ka’y sultihan sa akong gibuhat kanimo. Way laing masayod niini gawas lang nato’ng duha. Sa higayon nga masayod niini ang imong mga ginikanan, hutdon ko kamo’g patay. Lakip ikaw!”
Gipanuwayan na g’yud tingali’g maayo ang adik ko’ng ig-agaw kay dili na man magpanuko sa pagpatay og tawo. Dili na gani siya moila og kadugo. Demonyo g’yud! (Sumpayan)