Jezebel - Gula 187

Sa makadiyot, akong gitimbang-timbang  ang gisulti ni Edward. Tinud-anay kaha ang iyaha? Dili kaha usa lang ka lansis ang iyang gihimo aron masulod ko sa iyang laang ug iya ko’ng mapanimaslan?

Ang akong amahan maoy nagpatay sa iyang amahan busa posible’ng iya ko nga panimaslan.

“Balay sa akong tiya ang akong gipuy-an sa Inayawan,” matud ni Edward. “Puwede ta’ng mopuyo didto, Jezebel. Ako’y bahala. Mosugot lagi sila si Tiyo kay nasayod na sila nga ikaw ang hinungdan sa akong pag-anhi sa Cebu.”

“Ayaw na lang hasola ang imong kaugalingon bahin kanako, Edward,” giingnan ko siya. “Pasagdi na lang ko’ng maglatagaw.”

“Dili kana mahimo, Jezebel. Kun ako ka’ng pasagdan dili ko mapasaylo ang akong kaugalingon kun simbako may daotang mahitabo kanimo. Ayaw ko’g balibari, please.”

“Tinud-anay ba g’yud na ang imo?” ako siya nga gisukna.

“Kay nagduhaduha ka ba diay pagtuo sa akong gisulti? Wa ka na ba diay pagsalig nako?”

Wala ko motingog. Naghinuktok ko sa makadiyot.

Nakareyalisar ko nga sa akong kahimtang karon, kinahanglang mokapyot ko bisan sa tumoy sa kutsilyo.

Wala na ko’y laing kadangpan. Basin hulog sa langit si Edward alang nako. (Sumpayan)