Sa tan-aw nako sa nawong ni Red, nakamatikod ko nga mura’g gisapot siya.
“Di ba lang ko nimo pasudlon?” Misaka ang iyang tingog. Wala ko’y tingog-tingog nga mipasulod ni Red sa akong kuwarto.
Dihang nakasulod na siya, gitak-opan nako ang pultahan.
“Kaganina ra ko’ng nagpaabot nimo. Ngano’ng wa ka man moadto sa akong lawak?” nagkanayon si Red.
“Gikapoy ko,” laktud ko’ng tubag. “Gikapoy o gusto ka g’yung molikay nako, Jezebel?”
“Di ka ba makasabot kun sultihan? Gikapoy ko tungod kay ako ray nag-atiman sa tanang bulohaton sa balay karon kay wa si Manang Ester.”
“Mao ba?” Sa makadiyot mipatunga kanamo ang kahilom.
“Maayo hinuon nga wala si Manang Ester aron makapatuyang ta dinhi sa imong kuwarto,” matud ni Red nga migunit sa akong bukton.
“Dili ko, Red,” nako pa dungan ang pagwakli sa iyang kamot. “Gikapoy ko. Wa ko sa husto’ng kondisyon.”
“Ayaw ko’g balibari, Jezebel. Dili ko motuo sa imong mga alibi. Nasayod na ko nga kutob sa mahimo, gusto ka’ng molikay nako. Pero mas tuso ko kay nimo, Jezebel.” (Sumpayan)