Maria Magdalena Gula 89

Nianang pagkabuntag maoy akong namat-an ang pagtingog sa incoming call alert sa akong cellphone. Akong gisusi kun kinsay nanawag. Si Daniel diay. Akong gitubag ang iyang tawag aron akong masayran kun unsay iyang tuyo.

“Dia na ko karon sa departure sa NAIA,” matud ni Daniel sa among panagsulti sa cellphone. “Padulong na ko mosakay. Mga 9:30 sa buntag moabot na ko diha sa Cebu. Ayaw na lang pagsugat kay moderetso na lang ko diha sa balay.”

“Nganong wala man ka magsulti daan nga sayo diay ang imong  flight?” Giingnan ko siya.

“Gituyo ko kini aron makapahuway ka’g maayo. Naghinamhinam na pud ko, Maria. I miss you.”

Gituman nako ang gisulti ni Daniel. Wala ko na lang siya sugata sa airport sa Mactan, Cebu kay apiki na man kaayo sa panahon. Kun ako pa siyang sugaton tingali kun moabot na siya sa airport apan ako layo pa sa Cebu City. Busa apiki na gyud kun sugaton ko pa siya.

Pasado ala una sa hapon nahiabot si Daniel. Pagtangka niya sa pultahan sa among balay, gisugat ko siya’g halok sa aping. Gibuhat ko kini aron dili gyud siya magtuo nga nagluib ko sa among kaminyoon. Aron mosamot ang kahugot sa iyang pagsalig nako. Mibalos sab siya paghalok sa akong aping.

“Kumosta ang imong biyahe?” Gipangutana ko siya dihang nanglingkod na kaming duha sa sopa ug nagpahigayon siya sa paghubo sa iyang sapatos. -- Sumpayan pa