Maria Magdalena

Gipaundayonan ko na lang si Elizar. Nangadto gyud kami sa sementeryo.

Sa usa ka panteyon nga nindot nga pagkahimo, didto kami manglingkod si Elizar. Maayo kay misubang na ang buwan niadtong tungora busa dili na kaayo ngitngit ang palibot.

“Mingaw dinhi, no?” Gipangutana ko ni Elizar.

Wala ko motingog.

“Ayaw kahadlok, gihapuhap ni Elizar ang akong abaga. “Nia bitaw ko. Wa lagi kalag nga makapanghilabot nimo. Gawas pa, dili man sab kaayo layo ning dapita sa daghang kabalayan, di ba?”

“Ikaw gyud,” matud ko. “Sa kadaghan sa mga dapit nga puyde natong adtoan, nganong kini pa man gyung dapita ang imong napilian?”

“Maayo dinhi kay wala’y makatugaw nato.”

“Mag-unsa diay ta dinhi, magpraktis ta’g kamatay?”

“Dili ta magpraktis og kamatay. Akong ipabuhi nimo ang patay ug kun buhi na, akong ilubong. He-he!”

“U-unsay buot mong ipasabot?”

Inay motubag sa akong pangutana, giukoban hinuon ni Elizar ang akong mga ngabil. Kadali ra siyang nakatangtang sa mga salimbong sa akong lawas ug gipahigda ko niya sa ibabaw sa panteyon.

Ug dali kaayong mipahimutang si Elizar sa ibabaw sa hubo kong lawas. -- Sumpayan pa