Nanambo ko sa bentana pagkadungog ko sa tingog sa manaygonay. Duha ka bata, lalaki ug babaye nga sa akong tan-aw nag-edad og napulo. Nindot silag tingog. Usa ka semana na lang, Pasko na. “Silent night ... holy night ... all is calm... Mao kini ang giawit sa duha kabata. Nahimuot ko nga nagsud-ong nila nga samtang nagkanta naghangad nako. “Maayong Pasko, Nang!” Nakahuman na’g kanta ang duha ka bata. Nagkadungan sila sa pagsangpit nako.
“Maayong Pasko sab ninyo.” Unya mibiya ko sa bentana. Giablihan ko ang pultahan ug gitunol sa duha ka bata ang kuwarta nga pulos sensilyho.
Malipayon ang duha ka bata nga nanglakaw. Gisundan ko sila sa akong panan-aw. Samtang nagsud-ong nila, nahanduraw ko ang kaniadto. Mga bata pa kami si Homer. Panahon sa Disyembre, layo pa gani ang Pasko, magkuyog gyud kami’g panaygon sa mga balay sa among silingan. Suod kami si Homer kaymagsilingan kami.
Unya, malipayon kaming magbahinay sa among nadaygonan nga kuwarta. Ipalit dayon mao ang kuwarta og kinde ug pan sa tindahan sa among dapit.
“Nindot kun kanunay nga ingon ta ani, no, Kristin?”
Dako kaayo’g tingsi si Homer nga mokupot sa akong bukton. Tingsian ko sab siya.
“Bitaw.”
Magkinataw-anay kami si Homer. Unya sa adlaw sa Pasko maghatagay kami’g regalo nga isulod namo’g karton sa sigarilyo. Sagolsagol ang mga kinde ug baratuhong chocolate ang isulod namo sa pinutos nga karton. Malipay na kami si Homer ani. Bation na namo ang kanindot sa Pasko.
Apan sakit ang nahitabo. Pagkahingkod na namong ulitawo ug dalaga, natental kami sa usa’g usa. O kaha, duna gyod kami gugma sa usag usa. Mimabdos ko. Apan wala ko pakasli ni Homer kay supak ang iyang mga ginikanan nako.
Anak lang ko’g pobre samtang sila si Homer adunahan. Maarang-arang ang pagkabutang. Maayo’g sweldo ang iyang mga ginikanan sa gitrabahoang opisina.
Samtang si mama labandera lang ug si papa kargador sa piyer. Gipalakaw si Homer sa iyang mga ginikanan, didto na mag-eskuyla sa Manila kay nagpuyo man siya sa iyang uyoan didto. Ug ako igo lang nakagradwar sa hayiskol.
“Ma, nagmata ka pa diay?”
Gilingi ko si Rowena, ang anak namo ni Homer, nga karon dalagita na. “Nakamata ko, Day, kay dunay nanaygon.” Gibakakan ko ang akong anak. Unya gidalidali ko pagpahid ang akong mga luha sa akong mga mata.
Pagkasunod gabii, nakamata ko kay dunay nanaygon. Sa akong paminaw, dakong tawo ang nanaygon kay masuta man sa iyang tingog. Ug mora’g siya rang usa. Mibangon ko. Sa akong tupad, nahinanok si Rowena.
Nanambo ko sa bentana. Nakugang ko sa pagkakita sa lalake nga nanaygon.
“Maayong Pasko, Kristin!”
“H-Homer!” Ug nagdali kong nanaog sa karaang balay nga kabilin sa namatay kong mga ginikanan.
Gigakos ko ni Homer. Nakahilak ko nga migakos sab kaniya.
“Di na ta magkabuwag, Kristin, uban sa atong anak. Magpakasal ta. Nia na ko magtrabaho sa Cebu. Mahatagan ko na kamo si Rowena og maayong kaugmaon.”
Katahom sa akong Pasko niadtong higayona. (Kataposan)